Heel ingewikkeld is de constructie die de man voor zijn eigen woning bedacht niet, maar wellicht had hij er verstandig aan gedaan vooraf advies in te winnen. Hij verkoopt zijn huis in 1993 aan zijn 17 jaar jongere vriendin, omdat hij wil voorkomen dat zijn ex beslag legt op zijn woning. Kort voor de verkoop ontstond een alimentatiegeschil tussen de man en zijn ex-vrouw, van wie hij in 1985 na een huwelijk van 30 jaar scheidde. De man zijn uitkering werd verlaagd. Daardoor kon hij geen alimentatie meer betalen. Voor de achterstallige betaling van alimentatie is daarom beslag gelegd op de uitkering.

De man was bang dat zijn ex-vrouw ook beslag zou leggen op zijn huis. In een notariële akte staat vermeld dat hij zijn woning vrij van hypotheek levert aan zijn vriendin. Die zou daar € 25.000 voor betalen. Die prijs komt overeen met de waarde van de woning in verhuurde staat. Drie jaar eerder betaalde de man al ruim 17.000 gulden mee aan een appartement voor zijn vriendin.

De man blijft in de verkochte benedenwoning wonen en betaalt maandelijks 375 gulden (€ 170) huur aan zijn geliefde. Ook nadat in 2015 de relatie spaak loopt, blijft hij er wonen. In 2016 komen ze een hogere huur van € 400 per maand overeen.

De man blijkt er echter spijt van te hebben dat het huis op naam van zijn inmiddels ex-vriendin is gezet. Hij vraagt de woning weer terug over te dragen en als zij dat weigert, stapt hij naar de rechter. Daar betoogt hij dat het nooit de bedoeling was de vrouw eigenaar te maken van zijn woning. Het betrof slechts een schijnconstructie om het huis uit handen te houden van zijn ex. "Nu de `zeer innige en langdurige' relatie tussen partijen tot een einde is gekomen is het inmiddels tijd om de goederenrechtelijke situatie weer in overeenstemming te brengen met de tussen partijen geldende verbintenisrechtelijke situatie", aldus de man.

De vriendin betwist dat. Volgens haar wilde de man met de woningoverdracht ook iets voor haar achterlaten voor het geval hem iets zou overkomen.

De rechtbank Rotterdam noemt het verhaal van de man "hoogst onaannemelijk". Hij had volgens de rechter de teruggave van het huis kunnen aankaarten, zodra de dreiging van het beslag weg was. Dat die dreiging 25 jaar heeft geduurd zoals de man beweert, gelooft de rechter niet.

De rechter noemt terugvordering naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar. Dat de man nooit de koopprijs heeft ontvangen, kan ook begrepen worden als goede zorg voor zijn vriendin. Hij heeft immers ook meebetaald aan haar appartement, in de vorm van een lening waarvoor hij nooit terugbetaling heeft verlangd. De rechter wijst de vordering van de man af. Door het huis uit handen te houden van zijn eerste, is hij het een kwart eeuw later dus alsnog kwijt aan zijn volgende ex.

Bron amweb, lees